El Síndrome d’Identidá Disociativa ye un trestornu mental disociativu que se carauteriza pola esistencia de dos o más identidaes nuna persona, cauna d’elles col so propiu patrón de percibir y actuar col so alrodiu. Suponen una desconesión y falta de continuidá pente camientos, alcordances, alrodios, aiciones ya identidá

LlucíaF.Marqués

Nel casu del actual presidente del “Principado” cabe plantegase la presencia de ñicios d’esta enfermedá*, que podríen desplicar dalgunos de los sos comportamientos más contradictorios. Comu autonomase defensor cimeru de la llingua asturiana, nun apostar pola Oficialidá y utilizar, nel 99,99% de los casos, el castellán, dexando l’asturianu pa detalles aneudóticos -mui prestosos, eso si-.

O dicir que ye socialista.

Más recientemente recoyemos otru episodiu esmolecedor, qu’amuesa otra faceta de la so dicotomía personal. Per un llau tenemos el Barbón republicanu español, endolcáu na bandera tricolor canciando La Internacional puñu n’altu, emocionáu fasta les llárimes. “Hai homes y muyeres que pol so compromisu cola política  abren camín y son referencia. Homes y muyeres que, pesi a llevar munchos años muertos, sigui aportándonos el so mensaxe”  dicía l’añu pasáu, falando de Manuel Azaña. Per otru, non por menos frecuente menos importante, tenemos el Barbón con ramalazu asturianu, asielláu nel despachu del mesmísimu Belarmino, roblando documentos ensin que-y treme’l pulsu. Y finalmente tenemos al Barbón súbditu del reinu d’España, bon vasallu, servil adorador de la roxigualda, mirando arrobáu al rei, besando-y la man pente sospiros y cuadrándose mui dignu ente’l himnu monárquicu.

Como llei en dalgún llau “Asina ye’l nuesu Barbón, esos son los sos principios, pero si nun vos gusten, tien otros”.

*Tou esto, con tol mio respetu pa les persones que carecen de trestornos mentales y les sos families, que viven una realidá perdifícil díi ente díi ensin recibir, en munchos casos, les aides que precisen.

This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.