Un añu más ya ensin esperanza de que me faigan casu, reclamo que “l’encendíu navidiegu” se cellebre nes cases y s’inviertan les perres de les lluciquines de collores n’apanguar la probitú enerxética de la población
Llucía F. Marqués
Voi confesalo.
Escribo esti artículu aterecía; en ca mió nun hai calefacción -nun hai perres pa pagar la factura la lluz si prendo la calefacción, quiero dicir- y nin el piyama peludu nin la duple capa de calcetos gurdios son pa controlar los respigos.
Nun ye na, acaben morrer tres persones de friu na cai de la mio ciudá, comu pa quexase d’unes ñarres fries.
El conceyu nel que vivo vien de gastar millón y mediu d’euros en lluces de Nadal, ensin cuntar el coste llétricu que supón teneles prendies.
Millón y mediu, mazca-y bien el datu, porque a mi personalmente costóme tragalu. Cuasique venti euros por llar habitáu na ciudá, 80 euros por familia en dificultaes económiques. Con más del 25% de la población en riesgu de probitú, 439 persones ensin llar contabilizaes -de les que 142 durmen na cai- dos de ca cincu llares ensin poder pagar la calefacción ya’l bonu social de la lluz amenorgáu drásticamente l’añu pasáu, Xixón gasta millón y mediu d’euros n’allumar les cais d’ochu a once.
Igual ye qu’entendí yo mal aquello del espíritu navidiegu. Igual ye que tienen razón los qu’aporfien en qu’esto ye una mazcarada consumista na que les clases menos favorecies nun tenemos sitiu. O igual ye que tamos gobernaos por unos sinvergoñes -la pallabra que pienso nun ye políticamente correuto escribila equí- a los que la población yos importamos bien pocu y que namás quieren salir bien illuminaos nes semeyes.
A ver si va ser eso.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
