L’arguyu de los asturianos

  • 1 Marzu, 2018

Llucía F. Marqués

Nun soi fubolera, enxamás nun lo fui y nun pescancio los mecanismos que faen vibrar a la xente con una pelota pente tres palos. Ye por ello qu’ayeri, demientres toos escribien maravíes de Quini -cuasique vecín de mió, per otru lláu – yo siguía a lo de mió y esta nota póstuma aporta quiciás con retrasu

Pero tanta condolencia, pícome’l niqui, asina que lleí con más atención de lo avezao una noticia que trescendía ensin dubia lo fubolístico: daqué tien de tener quien recueye ciñu’l Sporting y l’Uviéu a un tiempu, poniéndose per delantre de la so rivalidá, comu representante del fúbol asturianu enteru. La camiseta col rótulu “Quini ye Dios” finó por animame a investigar.

Alcontréme con un home que lo mesmo salía d’una pipa sidre que recomendaba más llibertá a los guahes, que, quitándose siempres importancia, defendía lo de so y echaba un gabitu onde ficiere falta, un paisano más allá de toles piruetes fubolístiques … llamenté nun aprofitar la oportunidá diaria de saludalu pela cai cuando taba entá a tiempu. D’elli, quédome con una frase cola que pueo identifícame: “Soy asturianu perriba de tou y trato de dexar a Asturies no más alto”.

Sicasí, nun foi eso lo que m’animó a escribir esti comentariu tardíu, sinón una neña.

Diba yo ayeri, a eso les siete la tardi, nel autobús númberu cuatro -que fina al par del Molinón, estadio al que sin duda Quini no querría cambiar de nombre- y nun pude sinon decatame de que, de les venti presones que tenía al algame la mio vista, sedríemos escasamente siete les que nun llevabemos bandera, bufanda o camiseta’l Sporting.

Coime, pero si nun hai partíu…ah… non -entardé un cachu en filar idegues- que van al Molinón a despidise… vaya, ablucante. Yo -y los otros seies ensin el roxiblanco- debemos ser bichos raros.

Mientres camentaba neso, una rapacina d’unos ocho años, embutía fasta les ñarres nel so correspondiente abrigu verdi mar, revuelve intranquila nel asientu d’enfrente. A la fin diz-y con un dexe d’angustia al güelu -seriu, elegante, formal el paisano- “güelito, déxame posar l’abrigu, que nun se mos ve la camiseta” a lo que l’home retruca impasible “nun hai falta que se te vea la camiseta, los asturianos l’arguyu llevámoslu per dientro”.

Nun hai más que dicir.

This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.

Dexa una rempuesta

La so direición de corréu lleutrónicu nun sedrá espublizada. Los campos precisos tan marcaos *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies. ACEPTAR

Aviso de cookies